Inhoud
In tegenstelling tot proza gebruikt poëzie speciale technieken om het geluid te beheersen. De betekenissen van de woorden brengen iets over, maar de klank van het gedicht helpt om de boodschap te ondersteunen, te illustreren en te versterken. Soms dienen de geluidsbronnen alleen om het gedicht mooier, vloeiender en interessanter te maken.
rijmen
Het meest elementaire van geluidsbronnen, het rijm, maakt twee of meer verzen aangenaam omdat ze eindigen met hetzelfde geluid. Bijvoorbeeld, "geest" en "voelen" eindigen met de "-ente" klank. Let op deze verzen van Fernando Pessoa, uit het gedicht "Autopsicografia": "De dichter is een pretendent. Hij doet zo volkomen alsof hij doet alsof hij pijn is. De pijn die hij werkelijk voelt." De verzen die eindigen met hetzelfde geluid, dat wil zeggen rijmen.
Maar niet alle poëzie-rijmpjes: grote dichters als T.S. Eliot, Shakespeare en E. E. Cummings schreven vaak in vrije of witte verzen, die geen rijmpjes gebruiken.
Tempo en metrisch
Hoewel minder voor de hand liggend dan het rijm, zijn metrieken essentieel voor traditionele poëzie. De metriek organiseert de lettergrepen in elk couplet, zodat de accenten of nadruk op dezelfde plaats vallen. Kijk bijvoorbeeld eens naar dit fragment uit Casimiro de Abreu: "In de wieg die aan bloeiende takken hing, waarin ik een vrolijk mannetje was"
De twee verzen volgen een patroon van zwakke lettergrepen gevolgd door sterke lettergrepen: "in the cradle penDENte de RAmos floRIdos, / waarin ik sIe feLIZ sliep ..." Bijgevolg wordt het gedicht metrificatie.
Herhalingen
Sommige gedichten herhalen meerdere keren woorden of zinnen. "The crow", door Edgar Allen Poe, herhaalt de zin "nooit meer" in het laatste couplet in 11 strofen.Een stanza eindigt met "Hoe heet je in de grote paraplu's?" / En de kraai zei: "Nooit meer"; en een ander couplet eindigt met "Het bleef gewoon, in het bittere en laatste nummer, /" Dat refrein: "Nooit meer" (vertaling door Machado de Assis). Door "nooit meer" te herhalen, benadrukt Poe het lijden van de verteller van het gedicht omdat hij het verleden niet kon hervatten.
Onomatopee
Een onomatopee woord klinkt hetzelfde als wat het vertegenwoordigt. Als u bijvoorbeeld hardop 'tic-tac' zegt, klinkt het als het verstrijken van de tijd op de klok; het geluid van de 't' bootst het geluid van de wijzers na. Evenzo 'triiiimm', 'buááá' en ' tum-tum 'bootsen de geluiden na van de dingen die ze vertegenwoordigen.
Andere onomatopee woorden imiteren geluiden directer, zoals de woorden die worden gebruikt om dierengeluiden te beschrijven, zoals "muu" en "mé".
Assonantie, consonantie en alliteratie
Net als bij het rijm, herhalen de assonantie, consonantie en alliteratie identieke geluiden. In tegenstelling tot het rijm herhalen ze echter niet een volledig eindgeluid. In plaats daarvan herhaalt elk een ander deel van het woord.
De assonantie herhaalt hetzelfde klinkergeluid. Er is bijvoorbeeld een assonantie in de klinker "a" in: "Ó Witte, witte vormen, heldere vormen" (Cruz en Souza).
Consonance is het tegenovergestelde, het herhalen van laatste medeklinkergeluiden. "Step", "dare" en "lesa" eindigen bijvoorbeeld met het geluid van "s", ook al hebben de klinkers verschillende klanken.
De alliteratie herhaalt de aanvankelijke geluiden, zoals in "De rat knaagde aan de kleren van de koning van Rome".
