Inhoud
Hoewel zitvolleybal in de jaren vijftig in Nederland is gemaakt, wordt het tegenwoordig over de hele wereld gespeeld met teams die zich kwalificeren voor de Paralympische Spelen.Om in aanmerking te komen voor het nationale team van de Verenigde Staten of om deel te nemen aan de Paralympics, moet een speler niet in staat zijn om staande volleybal te spelen. Beperkingen kunnen het gevolg zijn van amputaties, polio, ernstige kniescheuringen, heupprothesen, knievervangingen of verlies van spiergebruik.
Geschiedenis van zittend volleybal
Volgens Passport is zittend volleybal de combinatie van volleybal en een Duitse sport genaamd sitzball. Zitvolleybal werd in 1978 geaccepteerd als een programma van de Internationale Sportorganisatie. Het werd voor het eerst gespeeld op een Paralympische Spelen in 1980, waaraan zeven teams deelnamen. De Verenigde Staten namen in 1984 voor het eerst deel aan de Paralympische spelen. In de spelen van 2004 was het Amerikaanse herenteam zesde en het damesteam derde, met de bronzen medaille. Vrouwen wonnen zilver in 2008, samen met gouden medailles op de Euro en Wereldbeker van 2009 van de World Paralympic Volleyball Organization 2010. Mannen wonnen zilver op de Parapanamerican Games 2007, waarbij ze de kans om deel te nemen aan de Paralympische spelen 2008.
Gerechtelijke wijzigingen
Terwijl bij traditioneel volleybal het veld 9 bij 18 meter meet, meet een zittend volleybalveld 6 bij 10 meter. Het speelveld wordt in tweeën gedeeld door de middenlijn, waardoor er twee blokken van 6 bij 5 meter ontstaan. De netto hoogte is 1,15 m voor mannen en 1,05 m voor vrouwen. De aanvalslijnen lopen parallel op 2 meter van de middenlijn. De servicelijnen zijn 1,75 m lang. Ze worden aan het einde van elk speelveld binnen het servicegebied getrokken. De lijnen van de servicezone zijn 2 meter van de onderste lijn van de baan geplaatst.
Specifieke regels voor zittend volleybal
De positie van elke speler wordt bepaald door de positie van zijn billen, het gebied van zijn schouders tot zijn billen. De handen en benen kunnen zich buiten het speelveld, in de aanvalszone of in de vrije zone bevinden. De speler mag het andere speelveld met de hand aanraken als een deel van de hand in contact is met of boven de middenlijn. De speler mag het tegenoverliggende speelveld niet met enig ander lichaamsdeel aanraken. Het kan in de ruimte van de tegenstander komen, onder het net, zolang het de actie van de tegenstander niet hindert. De speler moet zijn billen op het speelveld houden bij elke aanval. Een speler op de achterste rij mag de aanval op elk moment uitvoeren, maar zijn achterste mag de aanvalslijn niet raken of overschrijden. Tijdens het spelen moet de speler een bovenlichaam in contact houden met het veld, behalve tijdens een moment van contactverlies tijdens een verdedigend spel. De scheidsrechter plaatst de handpalmen tegen elkaar, één omhoog en één omlaag, strekt zijn armen naar de grond en tilt zijn bovenarm op om aan te geven "van de vloer getild". De scheidsrechter staat naast het veld vanwege de hoogte van het net en de zitpositie van de spelers.
