Inhoud
Economische sancties zijn opzettelijke veranderingen in bestaande handelsbetrekkingen tussen naties of groepen en organisaties. Overheden gebruiken economische sancties als straf voor buitenlandse regeringen of organisaties om politieke of commerciële doelen te bereiken. Deze maatregelen kunnen de vorm aannemen van een embargo (handelsverbod), een zeeblokkade (tijdens conflicten) en het bevriezen van bankrekeningen of andere financiële instrumenten (zoals obligaties, leningen en voorraden).
Het doel van economische sancties
Volgens de onderzoekers Kimberly Elliott, Gary Hufbauer en Barbara Oegg zijn economische sancties in de moderne geschiedenis vergezeld gegaan van of voorafgegaan aan gewapende conflicten als middel om de vijand te verzwakken. Bovendien wordt in een artikel gepubliceerd door de groep in de Library of Economics and Liberty vermeld dat de voormalige Amerikaanse president Woodrow Wilson zelfs beweerde dat alleen sancties een 'dodelijke kracht' zouden kunnen zijn en een zeer effectief diplomatiek instrument. De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties - en zijn voorganger, de Volkenbond - legde economische sancties op om burgeroorlog, regionale agressie of mensenrechtenschendingen te voorkomen
Hoe sancties worden opgelegd
Economische sancties worden strikt opgelegd door de overheid of een collectieve overeenkomst door een internationale organisatie (zoals de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties). Individuen of bedrijven hebben niet de mogelijkheid om een land economisch te straffen. VN-resoluties voor haar leden zijn echter absoluut noodzakelijk, evenals het belang van het onderhouden van goede diplomatieke betrekkingen met de grootmachten. Zo kan de president van de Verenigde Staten, ondersteund door de Cuban Democracy Act van 1992, "sancties opleggen aan elk land dat Cuba hulp verleent".
Snelkoppelingen
Economische sancties tegen een heel land treffen niet alleen een regering - die het doelwit is van de maatregelen - maar ook de bevolking in het algemeen, zoals benadrukt door het VN-embargo tegen Irak en ondervoeding bij kinderen, tussen de Golfoorlog en 2003. Bovendien, zoals Jake Colvin (directeur van USA Engages) suggereert, kunnen economische sancties de schuld voor de moeilijkheden waarmee de binnenlandse elite wordt geconfronteerd, verleggen naar degenen die de sanctie hebben opgelegd, waardoor de onvrede onder de bevolking wordt onderdrukt. Daarnaast lijden "handhavers" ook verliezen tijdens beperkingen, zoals internationale bedrijven, die hun activiteiten niet kunnen uitbreiden naar nieuwe markten.
Bekende voorbeelden
Het meest prominente voorbeeld van economische sancties is het Amerikaanse embargo tegen Cuba, dat sinds 1960 intact is gebleven. Zoals de Cuban Democracy Act citeert, streeft de Amerikaanse regering naar 'een vreedzame overgang naar democratie en de hervatting van de economische groei in Cuba door zorgvuldige toepassing van sancties gericht tegen de regering van Fidel Castro. " Soortgelijke redenen leidden, naast de bedreiging van de nationale veiligheid, tot het Amerikaanse embargo tegen Noord-Korea, volgens het rapport van het Congres over economische sancties in Noord-Korea, door Dianne E. Rennack. Een voorbeeld van economische sancties die door de VN zijn opgelegd, is Resolutie 1.267 in 1999, die naties verplicht om "fondsen en andere financiële middelen te bevriezen" die behoren tot de "Afghaanse factie die bekend staat als de Taliban".
