Inhoud
Amfibieën zijn de oudste gewervelde dieren op het land en verschenen voor het eerst ongeveer 400 miljoen jaar geleden tijdens de Devoon periode. De klasse Amphibia omvat kikkers, kikkers, salamanders, salamanders en cecília. De naam "amfibie" beschrijft dieren die in water en op het land kunnen gedijen. Hoewel veel soorten landgebonden zijn, hebben amfibieën een vochtige omgeving nodig om zich voort te planten: hun eieren hebben geen schors en droog in droge omgevingen.
Gas uitwisseling
Alle dieren hebben zuurstof nodig om te leven. Ze hebben een manier nodig om de zuurstof uit het water of de omringende lucht op te vangen en bijproducten van de luchtwegen vrij te maken, waaronder koolstofdioxide. Zoogdieren en reptielen doen dit met de longen, maar amfibieën zijn afhankelijk van een combinatie van gasuitwisseling via de longen, kieuwen en huid. Niet alle amfibieën hebben tijdens hun levenscyclus alle drie de middelen voor gasuitwisseling. Soorten die zelden het water verlaten, kunnen hun kieuwen behouden, terwijl boomsoorten meestal de hunne verliezen als ze volwassen worden.
kieuwen
De meeste amfibieën beginnen het leven met kieuwen - sterk gevasculariseerde structuren die gasuitwisseling vergemakkelijken. Kikkers en kikkers komen in het water uit als kikkervisjes - wezens met staarten en geen ledematen die een waterig medium nodig hebben om van te leven. De belangrijkste gasuitwisseling is via primitieve interne kieuwen. Wanneer hun ledematen ontkiemen, verliezen ze hun staarten en groeien op in hun volwassen vormen, hun kieuwen sluiten als hun longen zich ontwikkelen. Aquatische amfibieën, zoals de axolotsoorten en bepaalde soorten salamander, behouden hun kieuwen op volwassen leeftijd. Sommige soorten hebben opvallende veren, zoals 'hoofdtooien', die eigenlijk uitwendige kieuwen zijn om zuurstof uit het omringende water te halen.
huid
Amfibieën kunnen ook door de huid ademen, die zacht en fijn is. Hoewel dit vermogen deze dieren helpt gedijen in water en land, brengt het hen ook het risico van verstikking als de vochtige omgeving te droog wordt. Droge weefsels laten de overdracht van zuurstof en koolstofdioxide niet toe. De vochtige, doorlatende huid van amfibieën maakt ze ook kwetsbaar voor giftige stoffen uit de omgeving. Onderzoekers bestuderen amfibieën als bioindicatoren voor omgevingsstoornissen, omdat deze wezens zeer gevoelig zijn voor verandering.
longen
Volwassen amfibieën vertrouwen meestal op longen voor gasuitwisseling, hoewel ze nooit de doorlaatbaarheid van hun huid verliezen. In tegenstelling tot zoogdieren die een diafragma gebruiken om lucht in de longen te trekken door de druk te verlagen, dwingen amfibieën lucht in hun longen via de mond. De longen van de amfibie bevatten minder alveolen of luchtzakjes dan de longen van wezens die na hen evolueerden, zoals reptielen en zoogdieren.
