Inhoud

• routebeschrijving

Ondanks de populaire mythe dat snaren van muziekinstrumenten zijn gemaakt van de darm van de kat, zijn ze gemaakt van schapen darm. Volgens Walter Kolneder beschrijven boeken uit de 14de eeuw de gebruikte methoden en zijn ze sindsdien zeer weinig veranderd. Hoewel veel muzikanten momenteel de voorkeur geven aan synthetische snaren, blijven sommigen zilveren of vernikkelde omhulsels gebruiken en musici die de renaissance altviool altviool gebruiken, gebruiken darmsnaren uitgebreid. Het maken van de darmsnaren is een tijdrovend proces dat speciale gereedschappen en machines vereist, vaak gedimensioneerd en beschermd als een handelsgeheim.

routebeschrijving

Darmen van een viool (Ablestock.com/AbleStock.com/Getty Images)

1. De eerste stap in het maken van de touwen is het verkrijgen van de grondstof - schapenarmen, de "set" genoemd, door slachters en slagerijen. Volgens Walter Kolneder, de auteur van het Amadeus-boek van Viool, hebben tamme schapen lef te grof om snaren te maken; Jonge schapen uit de bergen of de prairie, ongeveer acht maanden oud, zijn de favoriete bron van materiaal. De omhulsels moeten uit het lichaam van het dier worden verwijderd, terwijl de vezels en spieren nog warm zijn en vervolgens worden gescheiden van alle vet en ontlasting en in koud water worden gebracht. Terwijl de slachthuisarbeiders de dieren verwerken, worden de sets aan elkaar gebonden, waardoor een lang touw ontstaat. Soms wordt de set bevroren om naar uw volgende stap op reis te worden gestuurd om touwen te worden.

   
   

2. De assemblages moeten dan worden schoongemaakt. In de industrie worden ze naar een naaister gestuurd, die de darmen voorbereidt voor gebruik. De couturier dompelt de darmen twee dagen onder in koud water, baadt ze in warm water en dompelt vervolgens in een chemische oplossing (soms op basis van bleekmiddel) om resterende stukjes membraan te verwijderen. De couturier passeert vervolgens de sets door een machine die ze krast totdat deze de spier bereikt, waardoor slechts een lange buis van de envelop ongeveer 9 m lang overblijft. De omhulsels zijn verkleurd om esthetische redenen, in reepjes van dezelfde lengte en dikte gesneden, waarbij een snijder wordt gebruikt om de omhulsels in reepjes te scheiden of een machine die is ontworpen om ze gelijkmatig te snijden. De strips worden bewaard in zout en andere conserveermiddelen totdat de fabrikant van de kabels ze kan gebruiken.

3. De stroken worden gedompeld in een alkalische oplossing - traditioneel wijn of bleekmiddel - om het zout te verwijderen totdat het volledig nat is, en vervolgens op een uiteinde van een beugel geplaatst. Bandjes van dezelfde maat zijn strak gevlochten. Hoe meer stroken worden gevlochten, hoe dikker het touw zal zijn. Het kost bijvoorbeeld slechts drie snaren om een ​​viool mi-snaar te maken, maar er is 64 nodig voor de bas daar bas. De snaren worden bijna continu gedraaid totdat ze drogen en "vastgelijmd" zijn.

   
   

4. Ten slotte worden de snaren gepolijst en ingesteld met behulp van een niet-gecentreerde maling en wordt amandelolie of andere natuurlijke olie gewreven om broosheid te voorkomen en wordt deze onder een warme temperatuur gedroogd. Eenmaal gedroogd, worden bassnaren ondergedompeld in metaallegeringen - meestal zilver, maar ook in koper, aluminium en brons - en worden afgestemd op het controleren van de getrouwheid van de toon, vaak met behulp van gespecialiseerde software. De snaren zijn nu klaar voor gebruik, hoewel muzikanten ze flexibel moeten houden met reguliere olietoepassingen.