Inhoud
Literaire bronnen zijn belangrijk voor iedereen die woorden in een creatieve context gebruikt of bestudeert. Door misbruik van literaire bronnen kan een verhaal of ander literair werk zwak, plat of onderontwikkeld lijken. Het goede gebruik van literaire bronnen heeft het tegenovergestelde effect en helpt schrijvers om dynamische, sterke en interessante verhalen te creëren.
Toespeling
Een toespeling is een verwijzing naar een bekende persoon, gebeurtenis, plaats of zin. De schrijver gaat ervan uit dat de lezer de toespeling begrijpt, die cruciaal kan zijn voor de plot. Toespelingen die op een bepaald moment in de geschiedenis zijn gemaakt, kunnen op een later tijdstip voetnoten nodig hebben. Genre-schrijvers - die gespecialiseerd zijn in fictie, zoals romantiek, mysterie of sciencefiction - kunnen verwijzen naar plaatsen en personages die deel uitmaken van hun genre, terwijl schrijvers voor het grote publiek de neiging hebben om toespelingen te maken waarvoor geen kennis vereist is. de lezer. Voorbeelden zijn: "Hij is zo moedig als Han Solo" en "Ze was mooi als Helena de Troia".
Dubbelzinnigheid
Ambiguïteit geeft verschillende betekenissen aan een zin of uitdrukking, zoals de Mercury-regel, in "Romeo en Julia" nadat hij dodelijk gewond was geraakt. Hij zegt: "Zoek me morgen en je zult waarschijnlijk een bezweken man vinden", wat betekent dat hij verdrietig kan zijn of, waarschijnlijker, in je graf. Schrijvers gebruiken vaak dubbelzinnigheden om de complexiteit van een probleem te benadrukken of om het personage te helpen zijn tegenstanders in verwarring te brengen. Ambiguïteit kan nuttig zijn in mysterieverhalen, waarin een personage een zin kan uitspreken die blijkbaar een betekenis heeft, ook al denkt de spreker aan een ander.
Voorafschaduwing
Schrijvers gebruiken de voorafschaduwing om lezers te vertellen wat ze kunnen verwachten. Dit kan komen in de vorm van gebeurtenissen of zinnen die verwijzen naar acties die later in de plot zullen verschijnen. De voorbode kan voor de hand liggend of heel subtiel zijn, waardoor spanning ontstaat omdat lezers niet zeker weten wat ze kunnen verwachten. Een schrijver kan zich bijvoorbeeld concentreren op het beschrijven van een wapen bij het definiëren van een kamer, wat voorafgaat aan het feit dat het later zal worden gebruikt.
Verbeelding
Verbeelding is misschien wel een van de belangrijkste literaire middelen. Schrijvers gebruiken hun verbeeldingskracht om scènes, decors en personages te beschrijven, met als doel de lezers te helpen visualiseren wat er in het verhaal gebeurt. Verbeelding kan zo simpel zijn als het beschrijven van de fysieke omgeving van een personage of zich verdiepen in de meer complexe beschrijvingen van emoties en gedachten van het personage.
Metafoor
Metafoor is een vorm van figuurlijke taal die twee dingen vergelijkt die geen verband houden met het doel om de verbeelding te begrijpen en een van de dingen. Metaforen beweren vaak dat het een ander is, bijvoorbeeld "Je huid was ivoor en je haar vloog in zijde". De vrouw is niet gemaakt van ivoor en zijde, maar deze woorden beschrijven de huid en het haar van de vrouw en promoten het beeld.
Conflict
Het conflict in een verhaal is een strijd tussen twee tegengestelde karakters of krachten. Conflicten vormen vaak het grootste deel van de plot of het thema van een verhaal en kunnen twee vechtende personages omvatten, één personage tegen de samenleving, natuurlijke krachten, het bovennatuurlijke of een intern conflict. In "Romeo e Julieta" bijvoorbeeld, gaat het conflict tussen rivalen Montecchios en Capuletos.
Climax
De climax is het keerpunt van een werk, vaak het punt van de grootste actie, spanning, spanning of emotionele intensiteit. De auteur kan de climax gebruiken om de laatste strijd van een werk te beschrijven, een mysterie te onthullen of te laten zien of de hoofdpersoon al dan niet succesvol was in zijn inspanningen. In de film "Clue" nadert de climax bijvoorbeeld het einde, wanneer degenen die verantwoordelijk zijn voor alle doden worden onthuld.
