Inhoud
Zeeschildpadden hebben longen en ademen lucht in. Door hun vermogen om lange tijd onder water te blijven, lijken ze misschien meer op kieuwvissen, maar het zijn reptielen die naar de oppervlakte moeten komen om te ademen. Er zijn verschillende aanpassingen in de fysiologie van de zeeschildpad waardoor het organisme zuurstof efficiënter kan gebruiken en bestand is tegen de bijwerkingen van een onregelmatige opkomst.
Gespecialiseerde ademhaling
Schildpadden kunnen hun longen erg snel vullen als ze tevoorschijn komen. Lederschildpadden kunnen hun ademhalingssnelheid regelen door grote hoeveelheden lucht aan te zuigen om hun weefsels aan te vullen tijdens onregelmatige bezoeken aan het oppervlak. Op dit punt lijken ze een beetje op walvissen, dat zijn zoogdieren. Meestal hoeft een schildpad maar één keer diep in te ademen voordat hij weer gaat duiken. Studies hebben een uitwisseling van meer dan 50% van de longcapaciteit door een enkele ademhaling aangetoond.
Zuurstofopslag
Sommige schildpadden kunnen uren slapen terwijl ze volledig onder water blijven. Ze kunnen ook lange afstanden zwemmen tussen ademhalingen. Dit komt doordat hun bloed en weefsels zuurstof gemakkelijker opslaan dan gebruikelijk is bij andere dieren. Schildpadden hebben meer rode bloedcellen en hemoglobine voor zuurstofoverdracht. Je spieren bevatten grote hoeveelheden myoglobine, dat tijdens lange zwemsessies meer zuurstof door je weefsels transporteert. Deze dieren vertonen ook een buitengewoon vermogen om zuurstof naar hun relatief grote longen te transporteren. Bij het zwemmen van lange afstanden moeten schildpadden elke 20 of 30 minuten opstaan om te ademen. Tijdens rust kunnen ze urenlang anaërobe ademhaling (zonder lucht) hebben.
CO2-bestendigheid
Een bijwerking van onregelmatige ademhaling is een ophoping van kooldioxide in de bloedbaan. CO2 wordt uitgestoten bij elke uitademing van een mens, maar schildpadden moeten het afvalproduct met zich meedragen totdat ze tevoorschijn komen. De harten van zeeschildpadden hebben een speciaal driekamerontwerp waardoor de soort de ophoping van kooldioxide kan verdragen.
Metabolisme
De stofwisseling van de zeeschildpad is traag. Dit betekent dat uw lichaam niet zo vaak voedingsstoffen of zuurstof nodig heeft als een snelle stofwisseling zou vereisen. Bovendien werken de interne processen van de schildpad tijdens lange duiken anders, waardoor de bloedstroom naar de hersenen, het hart en het zenuwstelsel wordt geleid en weg van andere organen, die zich hebben aangepast aan zuurstoftekorten. In sommige gevallen kan de hartslag afnemen met een snelheid van één slag per negen minuten. Groene schildpadden in de Golf van Californië graven vaak onder de zee en overwinteren tijdens de wintermaanden.
Extra zuurstof
Sommige soorten schildpadden kunnen water opnemen via hun neus en mond en extra zuurstof extraheren. De bekleding van de keelholte van deze soorten dient als een soort kieuw en levert secundaire zuurstofbronnen. Andere soorten nemen water op via holtes nabij de anus, die ook fungeren als kieuwen om wat zuurstof uit het omringende water te halen. Deze processen leveren niet het grootste deel van de zuurstoftoevoer van het dier, ze vullen eenvoudigweg de lucht aan die tijdens het ademen aan de oppervlakte wordt verzameld.
