Inhoud
Zoogdieren hebben het meest complexe zenuwstelsel ter wereld, waarbij de mens het meest geavanceerd is. Het zenuwstelsel werkt met de zintuigen om informatie naar de hersenen van zoogdieren te sturen, een proces dat minder dan een honderdste van een seconde duurt. De hersenen van zoogdieren, vooral mensen, zijn gekoppeld om snel op de wereld te reageren om het dier tegen gevaar te beschermen en om gemakkelijk toegang te krijgen tot de directe omgeving.
Type
Het zenuwstelsel van een zoogdier is gebaseerd op de hersenen en het ruggenmerg, dat signalen van de rest van het lichaam verzendt en ontvangt. Lichaamssignalen worden via zenuwuiteinden (of receptoren) naar de hersenen gestuurd, waar neurotransmitters een signaal sturen om zoogdieren pijn of andere sensorische informatie te laten voelen. Het zenuwstelsel van een zoogdier is verdeeld in vier hoofdonderdelen: het centrale, perifere, somatische en autonome zenuwstelsel. Elk deel van het zenuwstelsel werkt anders en doet een andere taak op het lichaam om de gezondheid te behouden en reacties op de wereld mogelijk te maken.
Voordelen
De basisonderdelen van een zenuwstelsel zijn de sensorische receptoren: de hersenen en het ruggenmerg. Alle zoogdieren hebben zenuwuiteinden verspreid over hun lichaam om signalen te ontvangen en te verzenden als gevolg van externe stimuli. Zintuigen, zoals de huid en de ogen, helpen het zoogdier om te interpreteren wat er in de externe omgeving gebeurt en laten in een gevaarlijke situatie reflexen toe om letsel te voorkomen. Het zenuwstelsel is ook verantwoordelijk voor het handhaven van de homeostase, of een functionele en stabiele toestand, voor alle organen in het lichaam. Elk zoogdier gebruikt een deel van zijn centrale zenuwstelsel om het hart te laten kloppen, ademhalen en andere lichaamsfuncties te behouden. De medulla oblongata is het deel van de hersenen dat de meeste van dit soort activiteiten reguleert, inclusief reflexreflexen, zoals niezen. Het zenuwstelsel helpt zoogdieren ook om gevaarlijke situaties te vermijden, door ze pijn te laten voelen of gevaarlijke situaties in de atmosfeer te horen en te zien. Wanneer een zoogdier schade oploopt aan het ruggenmerg, wordt het pad tussen de hersenen en de rest van het lichaam onderbroken. Dit kan leiden tot verlamming of zelfs de dood van het zoogdier.
De feiten
Het perifere zenuwstelsel bestaat alleen uit verbindende zenuwen. Deze zenuwen werken om het ruggenmerg, waar sensorische informatie wordt ontvangen, te verbinden met de hersenen, waar sensorische informatie wordt verwerkt. De twee belangrijkste delen van het perifere zenuwstelsel zijn het somatische en het autonome zenuwstelsel. Het somatische zenuwstelsel controleert de spieren en de informatie die door de huid en andere receptoren wordt verwerkt. Meestal is het niet nodig om informatie bewust te verwerken, omdat je lichaam reflexen gebruikt om te reageren op externe prikkels die naar je perifere zenuwstelsel worden gestuurd. Het autonome zenuwstelsel is verdeeld in twee delen. De sympathische en parasympathische zenuwstelsels die samenwerken om de homeostase bij een zoogdier te behouden in tijden van stress. Het sympathische zenuwstelsel is verantwoordelijk voor het initiëren van de vlucht- of vechtreactie, die het lichaam voorbereidt op het omgaan met gevaarlijke situaties. Het parasympathische zenuwstelsel werkt om de homeostase te herstellen nadat het lichaam een ontsnappings- of vechtreactie heeft ervaren. Gedurende de tijd dat het lichaam zich in deze fase bevindt, veranderen de belangrijkste organen, zoals het hart, om het lichaam voor te bereiden op de gevaarlijke situatie. Een persoon die bijvoorbeeld een giftige slang ziet, zal automatisch een verhoogde hartslag en andere fysieke symptomen ervaren die hem voorbereiden om weg te gaan van de slang. Wanneer deze ervaring eindigt, begint het parasympathische zenuwstelsel het lichaam in zijn normale toestand te herstellen. Een zoogdier dat constant wordt blootgesteld aan gevaarlijke of stressvolle situaties zal uiteindelijk oververmoeid raken, omdat het lichaam enige tijd nodig heeft om de kracht terug te winnen die verloren is gegaan bij de ontsnappings- of vechtreactie.
Betekenis
De hersenen vormen het grootste deel van het centrale zenuwstelsel. Het reguleert veel verschillende functies van het lichaam van een zoogdier. De hersenen verwerken alle externe prikkels en vertellen het lichaam wat het moet doen als reactie. Bij de meeste zoogdieren zijn hun reacties automatisch en onbewust. De hersenen bestaan bij de meeste zoogdieren uit een basisstructuur die de rechter- en linkerhersenhelft omvat die in enkele secties zijn verdeeld. Elk deel van de hersenen is verantwoordelijk voor bepaalde lichaamsfuncties, zoals balans, of, bij mensen, spraak en logisch denken. De basisfuncties van de hersenen in het zenuwstelsel van een zoogdier omvatten reflexen zoals honger, dorst en spiercoördinatie. De hersenen van niet-menselijke en menselijke zoogdieren zijn iets anders. Een niet-menselijk brein is in wezen minder complex dan een menselijk brein, dat veel plooien en plooien op het oppervlak heeft. Sommige wetenschappers theoretiseren dat juist deze plooien en plooien mensen in staat stellen meer te denken en hun gedachten te uiten met spraak. Er zijn ook veel overeenkomsten tussen het zenuwstelsel van elk zoogdier, waardoor elk type kan functioneren en leven in een wereld van uitdagingen.
Evolutie
Het brein van zoogdieren wordt verondersteld veranderingen te hebben ondergaan door de geschiedenis van de evolutie. Sommige soorten zoogdieren hebben goed ontwikkelde hersenen, waaronder dolfijnen en mensen. Kleine zoogdieren hebben zachte hersenen, waarvan wordt aangenomen dat ze slechts een beperkte hoeveelheid sensorische informatie doorgeven aan het zenuwstelsel van het zoogdier. Deze basisinstructies, of instincten, stellen het dier in staat te overleven in een relatief vijandige omgeving die competitief is. De basisstructuur van de hersenen van zoogdieren was gewoon een verzameling zenuwcellen, ganglia genaamd. Sommige dieren hebben zelfs dit soort hersenen, inclusief insecten. In de loop van de tijd zijn menselijke hersenen complexer geworden en in staat om op een complexere manier te functioneren.Het duurde miljoenen jaren voordat de evolutie resulteerde in het meest geavanceerde zenuwstelsel van zoogdieren ter wereld.
