Inhoud
John Locke was een 17e-eeuwse Britse filosoof die wilde dat individuen hun verstand gebruikten om de waarheid te zoeken in plaats van te vertrouwen op verklaringen van de autoriteiten die de waarheid vertelden. Hij probeerde de grenzen van het menselijk begrip met betrekking tot God en persoonlijkheid te begrijpen, en hij geloofde ook dat aangeboren begrip niet bestond. Zo bracht hij de geest bij de geboorte in verband met een 'schone lei' of een schone lei.
De "lege lei"
In zijn meesterwerk, "Essay on Human Understanding", weerlegt Locke de ideeën van René Descartes dat mensen bepaalde concepten van nature kennen. Locke geloofde dat de menselijke geest een "blanco lei" was, wat in het Latijn "vel papier" betekent. Hij geloofde dat kinderen niets weten als ze worden geboren, en dat alle ideeën die mensen ontwikkelen voortkomen uit ervaring.
Sensatie en reflectie
Locke geloofde dat er twee soorten ervaringen waren: extern en intern. Hij noemde de externe ervaring "sensatie", verwijzend naar de interactie van mensen met objecten in de echte wereld, inclusief de kleuren, bewegingen en hoeveelheden van dergelijke objecten. Hij verwees naar interne ervaring als "reflectie", verwijzend naar handelingen van de geest, zoals weten, geloven, herinneren en twijfelen.
Eenvoud en complexiteit
Locke stelde voor dat alle sensaties en reflecties in de categorieën eenvoudig of complex vallen. Een eenvoudig idee is een idee dat draait om een element, zoals witheid. Een complex idee is een idee dat verschillende eenvoudige elementen combineert, zoals een appel, die de eenvoudige concepten roodheid, witheid en cirkelvormigheid bevat.
