Inhoud
In het oude Griekenland waren de stukken vertegenwoordigd in amfitheaters die soms wel 25.000 mensen huisvestten. De acteurs moesten, zonder het voordeel van microfoons, optreden in een declamatorische stijl, wat voor het moderne publiek niet natuurlijk lijkt. Doorheen de geschiedenis van het theater heeft de architectuur van de podia de stijl van het theater beïnvloed en vice versa. Tegenwoordig zijn er vier basistypen theatrale podia.
Proscenium stadium
Het meest traditionele type podium voor het theater is het proscenium, waarin het publiek in rijen tegenover het podium zit. Het proscenium zelf is de muur die het podium scheidt van de zaal - waar het publiek zit - en ziet eruit als een frame rond de speelruimte. Sommige podia van dit type zijn "gekanteld", wat betekent dat het oppervlak wordt gekanteld onder een hoek die een beter zicht geeft op het "achterste" gedeelte van het podium - het gedeelte ver van het publiek.
Proscenium-podia zijn ideaal voor uitvoeringen en realistische productiestijlen. Het gebied van de vleugels, aan de linker- en rechterkant van het podium, evenals dat van de warp - de ruimte boven het podium - wordt gecamoufleerd door de prosceniummuur. In veel producties zitten hele sets verborgen in deze gebieden, zodat podiumassistenten het decor tussen scènes volledig kunnen veranderen, waardoor de realistische illusie ontstaat van een andere locatie voor de volgende scène.
Arena-podium
In dit type ruimte omringt het publiek de speelruimte volledig. Of het nu vierkant, rond of rechthoekig is, dit type podium brengt het publiek heel dicht bij het gebied van de uitvoering. Dit type podium, ook wel bekend als circulair theater, is vergelijkbaar met het podium dat in de middeleeuwen werd gebruikt, waar een platform midden op een openluchtmarkt werd geplaatst. De setting moet minimaal zijn, om de acteurs niet voor het publiek te verbergen, hoewel veranderingen in de verlichting de illusie kunnen wekken dat er tijd tussen scènes verstrijkt. Regisseurs moeten de gemarkeerde locatie van de acteurs zorgvuldig begeleiden, zodat ze tijdens het stuk naar het publiek aan beide kanten kijken en een bepaald gedeelte niet belemmerd verlaten. Dit type podium is geschikt voor toneelstukken waarin een sfeer van intimiteit vereist is of voor acteurs die rechtstreeks met het publiek omgaan, zoals normaal het geval was bij middeleeuwse toneelstukken.
Open podium
In deze organisatie zit het publiek aan drie zijden van een rechthoekig podium dat letterlijk "opent" in de zithoek. Een open podium kan al dan niet gekoppeld zijn aan een groter proscenium-podium. Tijdens de restauratie in de 17e en 18e eeuw waren de meeste podia een combinatie van proscenium en open, met een uitgebreide setting die niet op realisme gericht was, maar een geïdealiseerde visie op grootsheid presenteerde. Omdat de acteurs en het publiek volledig verlicht waren tijdens de voorstelling, was het ten tijde van de Restauratie moeilijker om de illusie van een aparte wereld op het podium te creëren, hoewel deze illusie nu kan worden gecreëerd met moderne verlichting. Open podia maken realistische producties mogelijk die het publiek op subtiele wijze naar de wereld van het stuk trekken wanneer acteurs het open podium betreden en verlaten.
Flexibel podium
Zoals de naam al doet vermoeden, kan een flexibel podium vele vormen en vormen aannemen, met elementen uit het open podium, de arena of het proscenium. Er zijn enkele theaterruimtes gepland, zodat het podium tijdens de presentatie kan worden veranderd. Deze podia zorgen voor een gestileerd realisme, waarin de illusie van verschillende plaatsen van scène tot scène wordt gecreëerd door de acteerruimte te veranderen in plaats van het toneeldecor te veranderen. De huidige producties van oude Griekse of Shakespeariaanse toneelstukken proberen vaak het materiaal te "moderniseren" met de naturalistische kostuums en uitvoeringen van vandaag, waardoor wat te groots materiaal lijkt te zijn, zowel fysiek als artistiek op een toegankelijker niveau wordt gebracht.
