Inhoud
Polycultuur is een landbouwmethode die ook wel bekend staat als gemengde landbouw. Door polycultuur toe te passen, wijdt de boer landbouwgrond aan het planten van meerdere gewassen of het fokken van meerdere dieren tegelijkertijd. Deze methode kan worden gebruikt op een boerderij met plantages of in een eenvoudige tuin. Het heeft veel voordelen, maar ook nadelen, wanneer het wordt toegepast.
Besparing op middelen
Vóór de polycultuur was de meeste landbouw monoculturistisch, dat wil zeggen dat een stuk land was gewijd aan een enkel gewas. Zo werd maïs alleen verbouwd met maïs en tomatengewassen in de tomatenteelt. Het probleem met dit systeem is dat de boer vaak grote hoeveelheden land nodig heeft om gewassen te scheiden. De boer heeft ook een veel complexer irrigatiesysteem nodig om de gewassen over een langer stuk land van water te voorzien. Met polycultuur heeft een perceel alle gewassen op één plek. Een boer kan een kleinere eenheid land hebben met dezelfde gewasproductie en een efficiënter irrigatiesysteem hebben.
Plantenconcurrentie
Wanneer de grond wordt gebruikt voor het verbouwen van verschillende gewassen, worden planten sterker. Dit lijkt misschien contra-intuïtief, omdat kan worden gesteld dat voedingsstoffen door meer planten sneller worden opgenomen. Ze gaan echter een soort wedstrijd op het terrein aan. De wortels van planten en groenten worden meestal dikker en nemen meer ruimte in de grond in, waarbij wordt geprobeerd zoveel mogelijk land op te nemen. Hierdoor kunnen de planten meer groeien en een hogere opbrengst behalen. Met meer planten dicht bij elkaar wordt ook je immuunsysteem versterkt. Studies hebben aangetoond dat planten die dicht bij andere plantensoorten groeien, bacteriën sneller kunnen bestrijden dan planten die op monoculturistische grond groeien.
Controle problemen
Het centrale nadeel van polycultuur is het grote aantal controleproblemen waarmee een boer wordt geconfronteerd bij gewassen. In tegenstelling tot een enkel stuk land waar een enkel gewas zou worden verbouwd, vertegenwoordigt polycultuur een stuk land waar meerdere planten worden bemest. Het resultaat is echter dat de boer in een compactere ruimte moet werken, met meerdere soorten planten tegelijk. Een boer zou alleen een tomatenplantage kunnen hebben als monocultuur en alleen weten hoe hij met dat type gewas moet werken. Maar met een gemengd perceel moet de boer omgaan met de speciale behoeften van elke plant binnen het ene perceel.
Uitrusting
Sommige polyculturen vereisen een investering in specifieke uitrusting voor het beheer van het landperceel. Dit is meer terug te zien in de toepassing van polycultuur bij viskwekerijen, maar het zou ook kunnen worden toegepast in landbouwpolycultuur. Kortom, een boer moet investeren in tijd en infrastructuur om productief polycultuurland te bereiken. Het land moet groot genoeg zijn, een irrigatiesysteem hebben dat geschikt is voor het aantal geteelde planten en er zijn fysieke of chemische producten nodig om deze te ondersteunen. Als bijvoorbeeld twee gewassoorten tegen elkaar moeten worden gekweekt en elkaars hulpbronnen ondermijnen, moet de boer de gewassen ver genoeg uit elkaar planten of een soort wortelscheider in de grond gebruiken. Hoe dan ook, een langdurige planning en de mogelijke noodzaak om apparatuur aan te schaffen zijn een nadeel van polycultuur.
