Inhoud
Vanaf de 8e eeuw voor Christus tot de tweede eeuw na Christus ondervonden alle grote beschavingen van de wereld wat de Duitse filosoof Karl Jaspers het 'axiale tijdperk' noemde, een periode van overgang van polytheïsme en mythische goden naar een monotheïstisch concept van God en een objectieve set van moraal. Op dit moment vertoonden de Grieken verschillende opvattingen over de dood en het leven na de dood, allemaal afhankelijk van een andere set van filosofische en religieuze grondslagen.
De eerste concepten van Hades
Vóór de 8e eeuw voor Christus hadden de meeste Grieken een of meer religieuze overtuigingen. Gemeenschappelijk in de meeste van deze overtuigingen was de onderliggende angst voor de dood. Dientengevolge werd een geloof ontwikkeld van de dood als levend wezen, de aarde achterna en klaar om iedereen tegemoet te treden die het niet leuk vindt. Dit wezen werd bekend als Hades, een godheid aan wie offers werden gebracht om de dood en rampspoed te voorkomen. Men geloofde dat de dood altijd het gevolg was van een onaangename Hades en dat een persoon, toen hij dood was, zijn slaaf werd.
De goden vervangen
Net zoals Hades is voortgekomen uit de angst voor de dood, werd het geloof in andere goden gedeeltelijk gevormd door hoop op een gelukkiger leven erna. De Grieken geloofden dat het lot van een persoon na de dood afhing van hun relatie met de goden. Een goede relatie resulteerde in een vreedzame of heldhaftige overgang van deze wereld naar de andere, en de persoon zou eeuwig leven als gast in de paleizen van de goden. Degenen die geen eer betuigden aan de levende goden, zouden echter een pijnlijke en / of schandelijke dood ondergaan en zouden eeuwige straffen in de hel hebben. In elk scenario zou alleen de geest van de persoon en de objecten of personen die met hem werden getransporteerd voorbij de wereld reiken.
Plato
Plato, een van de eerste filosofen van het axiale tijdperk, was de eerste die nieuwe opvattingen over religie en filosofie verspreidde die de opvattingen van het hiernamaals drastisch beïnvloedden. Voor Plato bestond de mens in lichaam en vorm, en zijn vorm kon niet sterven. Na zijn dood werd zijn ziel losgemaakt in een staat van totale spirituele vrijheid. Ironisch genoeg was deze staat blijkbaar in tegenspraak met de gevolgen van iemands aardse gedrag; goede mensen die genoten van de bescherming van de wet zouden worden getroffen door plotselinge vrijheid in het hiernamaals, terwijl slechte mensen die de wet kwalijk namen vreugde zouden voelen met plotseling geluk. De opvattingen van Plato kregen weinig populariteit, maar werden geaccepteerd in combinatie met religieuze opvattingen die meer voldoening gaven voor goed gedrag.
Aristoteles
Aristoteles breidde de concepten van Plato over de ziel en het lichaam uit en stelde een hiërarchie van wezens voor in het hele bestaan. Voor zielen was de hoogste perfectie van spirituele wezens een enkele almachtige God, in wiens dienst het aardse bestaan werd gemeten. Goed gedrag werd berekend door een reeks moralen die de enige God belichaamde, en die Aristoteles deugden noemde. Aristoteles 'principes van het aardse gedrag werden echter niet erg goed geaccepteerd, want hij stelde de dood van de ziel voor als onderdeel van zijn geloof. Net als Plato's principes moest Aristoteles worden gemengd met andere religieuze stichtingen voordat hij populair werd. Velen beschouwen de gecombineerde principes van Plato en Aristoteles als het raamwerk dat de westerse beschaving meer ontvankelijk liet voor de uiteindelijke opkomst van het christendom.
