Inhoud
De Duitse filosoof Karl Marx wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke denkers aller tijden. Marx handelde in de 19e eeuw, een tijd van grote opschudding in het sociale en politieke weefsel van Europa. Hij schreef in een tijd waarin de excessen van de nieuwe industriële revolutie meer op de voorgrond stonden en zijn ideeën een revolutie teweegbrachten in het denken over kapitalisme en de relatie met het bedrijfsleven, individuen, staten en het milieu.
Materialisme
Het motiverende idee achter Marx 'filosofie was materialisme. Materialisten geloven dat het de materiële omstandigheden van de wereld zijn, zoals de structuur van de economie en de verdeling van rijkdom, die aanleiding geven tot ideeën als wie 'moet' leiden en 'verdienen' om te verdienen wat ze verdienen. Dit idee is in strijd met het idealisme, dat stelt dat het de ideeën zijn die aanleiding geven tot de materiële werkelijkheid.
Verkenning
Marx geloofde dat het echte gevaar van het kapitalisme de uitbuiting van arbeiders was. Sindsdien hebben marxisten deze theorie ontwikkeld om te laten zien hoe het kapitalisme ook de planeet en natuurlijke hulpbronnen exploiteert. Volgens Marx exploiteren kapitalisten arbeiders voor minder dan ze waard zijn - het overwerk van de arbeider is wat de winst van de kapitalist oplevert. Deze "meerarbeid" wordt uitgebuit door de kapitalist, die de arbeider ook dwingt tot ongepaste en oneerlijke arbeidsomstandigheden - iets dat veel duidelijker en ernstiger was tijdens de 19e eeuw, een periode waarin Marx schreef.
Vervreemding
Marx geloofde dat arbeiders in veel opzichten vervreemd waren. Hij belichtte vier elementen waarvan de arbeider vervreemd is: het product, de handeling van het produceren, zichzelf en anderen. Het belangrijkste idee achter vervreemding is een van de effecten van kapitalistische uitbuiting van de arbeider; het is het idee dat de arbeider niet kan leven zoals hij anders van nature zou leven. Deze vervreemding is een soort scheiding of verwijdering van hoe het leven "van nature" zou moeten zijn. Voor Marx is het kapitalisme een perversie die de mens scheidt van wat hij doet en hoe hij het doet, en ook van hoe hij 'van nature' zou zijn als mens en hoe hij zich tot anderen zou verhouden.
Revolutie
Marx geloofde dat de arbeiders zich uiteindelijk zouden verenigen en de kapitalistische heersende klasse omver zouden werpen. Hij dacht dat de dominante burgerlijk-kapitalistische structuur zou leiden tot een revolutie onder leiding van arbeiders die de orde zou vervangen door een rechtvaardiger systeem. Marx noemde dit niet bepaald "communisme", en de "communistische" staten die na Marx ontstonden - de Sovjet-Unie, Noord-Korea en de Volksrepubliek China - leken in niets op wat Marx beweerde. Hij streefde naar een radicaal democratische orde, gebaseerd op collectieve besluitvorming en het delen van de productiemiddelen - dat wil zeggen het land, de arbeid en het kapitaal dat in productie gaat.
